ગઝલ

યાદ એની શ્વાસ સુધી પ્રજ્વળે,
ને ગઝલ કાગળ બનીને અવતરે;

એક તણખો ધૂળમાં ફંફોસતા,
હાથ મારા સૂર્ય સુધી વિસ્તરે;

આસમાની આંખ તરસે ઝાંઝવાં,
એક સપનું આભ ઓઢી થરથરે.

ગઝલ

એમ માણસ કો’ક ફાજલ નીકળે,
જેમ દરિયે કોઇ વાદળ નીકળે;

ઓળખે છે કોણ કિસ્મતને અહીં,
જે હમેશાં વ્હેંત આગળ નીકળે;

શબ્દ બન્ને શક્ય છે પર્યાયમાં,
નીકળે મ્રુગજળ કે સાગર નીકળે;

તથ્યનું મંથન કરૂં છું જેટલું,
જીંદગી જેવું હળાહળ નીકળે;

તે છતાં આ રણ વિશે ઊભો હજુ,
કાશ ટીંપા બે’ક ઝાકળ નીકળે.